Sabtu, 12 Mei 2012

WARUNG DODI

             Sekarang ini emang banyak banget restoran, toko, atau warung yang pake nama orang. Ngga tau juga nama yang dipake itu nama yang empunya toko atau nama orang yang berjasa buat toko itu atau juga nama orang yang nemuin resep spektakuler yang bikin toko itu sukses. Bukan itu juga sih yang mau gw bahas. Hahaha
             Kejadiannya sih udah lama, waktu itu ada acara nikahan sepupu gw. Nyokap gw bantuin masak, soalnya acaranya bukan di gedung. H-1 nyokap gw belanja di pasar bareng sama om gw. Naaah, disinilah ceritanya dimulai...jengjengjeng.... *kemudian hening*
             Uhuk...Waktu itu, nyokap gw lagi nyari ikan asin buat dimakan sendiri. (Bingung? Jangankan elo, gw juga bingung kenapa nyokap gw belanja ke pasar malah beli makanan pribadi. -___- ). Terus dia dateng ke satu toko, penjaganya laki-laki.
             "Berapa mang seperapat?" tanya nyokap gw.
             "Muhun Ibu, 10 ribuan seperapat." kata abangnya. Ohiya, gw lupa bilang kalo ini di daerah Subang jadi ngobrolnya pake bahasa Sunda. Dan, sepertinya tanpa bermaksud sombong ._. akan melalnjutkan cerita secara bilingual. Haha
             "Ah, mahal-mahal teuing Dodi (Ah, mahal banget Dodi)"
             "Emang sakitu Ibu, teu tiasa kirang deui (Emang segitu Ibu, ngga bisa kurang lagi)"
             "Ah, maneh mah Dod ka dulur salembur ge mahal-mahal teuing. Kumaha kabar mamah di lembur? Masih di Garut? Sehat? (Ah, kamu mah Dod ke orang sekampung juga mahal banget. Gimana kabar mamah di kampung? Masih di Garut? Sehat?)"
             "Masih Ibu. Alhamdulillah sehat. Ai ibu ti mana? Geuning apal ka mamah. (Masih Ibu. Alhamdulillah sehat. Emang Ibu orang mana? Ko kenal sama mamah.)"
             "Pan Ibu mah salembur jeung mamah bareto. Terus kumaha ieuh lauk asinna? Bikeun teu 7500? (Kan Ibu sekampung sama mamah dulu. Terus gimana ini ikan asinnya? Dikasih ngga 7500?)"
             " Sok lah Bu. Hehe. (Boleh deh Bu)"
             "Makasih nya Dod. Salam ka mamah."
             Dan akhirnya nyokap gw pulang membawa kemenangan + sebungkus ikan asin seberat 250 gram. Karena penasaran, Om gw akhirnya nanya ke nyokap gw.
             "Lo kenal?" (FYI, di keluarga nyokap gw ngobrolnya itu pake gw-elo. Entah gimana keluarga nyokap gw kelewat gaul -__-)
             "Hah? Siapa?" Nyokap gw bener-bener udah melupakan hal tadi.
             "Itu, tukang ikan asin tadi"
             "Oh, yang tadi. Ya ngga kenal lah."
             "Hah? Terus kok lo tau namanya Dodi + orang Garut?"
             "Diatas tokonya kan ada tulisnnya 'WARUNG DODI GARUT' " Jawab nyokap gw tanpa rasa bersalah. D'UH!!

             *Facepalm* -..-

              Oke, sebenernya cerita ini harusnya gw kasih warning "DON'T TRY THIS AT HOME" ya. Bener deh, gw ngga nyaranin buat dicoba. Siapa tau ini cuma keberuntungan nyokap gw belaka, kalo emang nama pedagangnya itu DODI.
              Tapi tetep deh, Ailopyu pul banget sama emak gw yang satu ini. Orangnya nekat, agak-agak kurang waras gimanaaa gitu, tapi tetep loveable. Hahaha. Pokonya pesen gw buat mamah: Mah, tetaplah Peace, Love, and Gauuuuull~~~~ (y) Hahaha *smooch*

Tidak ada komentar:

Posting Komentar